(Geschreven door Sjoukje)
Ik schrijf even een vervolg op het verslag van Joost van onze dag in Byblos, want die dag was nog niet voorbij toen we terugkwamen. We gingen namelijk nog met 16 mensen stappen, want als je dan toch in Libanon bent kun je eigenlijk Downtown-Beiroet-by-night niet missen. We gingen met twee volgepropte taxis (elk met 8 mensen) op weg naar het bruisende uitgaansleven in het centrum. We liepen een eindje voor ons uit, op zoek naar een geschikte tent waar je kon dansen.
Saillant detail was dat er overal mannetjes probeerden rozen te slijten aan verliefde stelletjes. Ik liep gezellig naast onze Musica-Willem, toen er ook een man onze kant op kwam en aan Willem vroeg of hij geen flower wilde kopen voor zijn lady, waarop Willem superdroog doch gedecideerd antwoordde: “No, I don’t like her”. Je zou zeggen dat dat duidelijke taal was, maar dit antwoord had meneer waarschijnlijk niet in zijn vocabulaire zitten, want het hielp niet.
Na nog wat vijven en zessen kwamen we terecht op de bovenverdieping van een restaurant, waar heel jong Beiroet bijeengekomen leek te zijn. Bloedmooie vrouwen (vrouwtjes klinkt wat denigrerend, maar ze waren allemaal twee koppen kleiner dan wij), allemaal tiptop in de make-up en superchique gekleed. Als buitenstaande man moest je trouwens niet denken dat je wellicht een avance kon maken, want elke vrouw werd geflankeerd door een man die je maar liever niet tegen je wilde krijgen. De vrouwen dansten ook alleen maar recht voor hun eigen man, of met elkaar. Maar als ze dansten konden wij er onze ogen niet vanaf houden, het waren echt van die duizend-en-een-nacht danseressen met hun zwoele heupbewegingen.
Daar konden wij nog een puntje aan zuigen met onze hollandse lijven. We deden wel goed ons best (het moet gezegd worden dat wij zelfs als eerste begonnen met dansen, waarna er velen volgden). Maar wij waren toch echt te lomp, te oud en te groot om rimpelloos te kunnen mergen met de Libanezen. De grote uitzondering hierop vormde onze Britt (zoals jullie inmiddels weten: zij is ongeveer half zo oud als de jongsten van ons, en is hoogblond). Zoals Brad Pitt zich mengt in een menigte gillende meisjes, zo lokte Bad Britt met haar goddelijke uitstraling alle Libanezen naar zich toe. Wij hadden de avond van ons leven, want wij konden schaamteloos toekijken hoe Britt als een helwitte toorts waar de vliegen op af stroomden de ene Libanees na de andere om haar vinger wond, die haar bovendien allemaal een drankje aanboden. Wij kregen telkens een update van haar score “gratis shotjes!”.
Een goede tweede was Karin, die ingepakt werd door een tweeling. Om de beurt dansten ze om haar heen, waarbij Karin telkens devoot de ogen neersloeg, maar dat werkte ogenschijnlijk averrechts. Uiteindelijk stelde de een haar voor om met hem naar een hotel te gaan, maar de toevoeging “my brother prefers to watch” schrok Karin toch wel zodanig af dat ze maar liever niet op zijn uitnodiging inging. Ook Mieke had wat sjans met een Libanees, want Mieke kan heel goed dansen en dat sorteerde wel effect. De rest van ons moest het voornamelijk met elkaar doen, maar dat was ook erg leuk. Helaas heeft alleen onze held Marisa foto’s gemaakt, al zijn het er maar twee: eentje van Mieke’s dans, en eentje van mezelf in sleezy pose met Willem, die me best wel weer een heel klein beetje leuk vond. Van Britt hebben we wel een foto van later tijdstip (de hotel-lobby), waarop toch duidelijk te zien is dat iedereen haar adoreert, wat ook geen wonder is, want kijk zelf maar:
Rond 1 uur hadden de eersten het wel gezien, en bij inventarisatie bleek dat iedereen eigenlijk wel weer terug naar het hotel wilde. Deze boodschap moesten we alleen nog aan Britt zien over te brengen. “Britt, we gaan terug naar het hotel”. “Néé toch? Allemaal? Ik óók?”. Toen we onze jassen aandeden in de hal verscheen ze met de Libanees die apetrots als alfa-male naast zijn trofee stond, genietend van zijn overwinning. Tja, wat nu. De verlossende woorden kwamen van Rob, die heel Libanees-macho voor alfa-male ging staan, en met lage stem sprak: “She’s coming with us”. Ja, toen was het natuurlijk einde verhaal.
