(Geschreven door Sjoukje)
Gisteravond, 5 maart, zongen we onze laatste reprise van Schnittke’s Concert voor Koor, en het was ook de eerste keer dat we weer bij elkaar waren sinds de terugreis. Vreselijk, om elkaar weer te zien! Al die pijn van de afgelopen week, de heimwee, ‘het bootgevoel’ aldus Arie (= het gevoel dat je nog houdt nadat je van een boot bent gekomen), laaide weer op nu we iedereen weer zagen. En de muziek deed daar nog een schepje bovenop.
Maar voordat we gingen zingen wilde de commissiebedankcommissie, bestaande uit Tanja en Ria, nog graag het woord. Zij hadden van het door hen ingezamelde geld nog een kadootje gekocht, en er bovendien een CD met Libanese muziek (van het Baalbek-festival, aldus Maarten) bij gedaan. 
Met nog één keer een joelend applaus werd de reiscommissie (Charl, Mieke, Joost, Saskia en Paul) voor het laatst bedankt. (Met dank aan Franka’s onvolprezen I-Phone voor de foto’s).
Daarna greep voorzitter Willem van het ONK ook nog even het woord. Hij wilde een groep bedanken die vaak vergeten wordt, namelijk onze gastzangers: Marije, Marijke, Ivan, Klaas en Arie (ehm, dat waren ze toch?). “Ik heb nog even gedacht: moeten ze een kadootje krijgen. Maar nee, dat is niet nodig, ze mogen blij zijn dat ze mee mochten!”. Een uitzondering maakte Willem voor Ivan, met wie hij een kamer deelde, “de eerste keer dat ik een kamer deelde met iemand die niet mijn vrouw was”. Willem gaf toe dat het wel weer wennen is, thuis. Maar omdat Ivan blijk had gegeven van belangstelling voor de Nederlandse taal kreeg hij speciaal van Willem een passend kado. 
“En nu hoop ik dat ik voorlopig niks meer met Musica Vocale te maken hoef te hebben, al weet ik dat er bij beide koren tenminste één lid is dat daar anders over denkt”. Ha! Eindelijk mogen ze genoemd worden! We hadden er niet eerder over durven schrijven, maar nu de dingen zo gelopen zijn als ze gelopen blijken te zijn hoeven we er in dit weblog ook geen doekjes meer om te winden: lang leve ons happy-Libanon-couple!
Voor de mensen die er niet bij waren in Libanon was het natuurlijk allemaal wel even slikken, want alleen al uit dat applaus voor de reiscommissie bleek onmiskenbaar wat ze wel niet gemist hadden. Gelukkig viel dat ‘even slikken’ erg mee, want ons aller Frans was zo lief geweest drie schalen Libanese humus met een mandje Turks brood neer te zetten. Wat een traktatie! We waanden ons heel even weer terug (al merkten sommigen op dat dit eten wel wat Libaneser was dan wat we meestal in het hotel kregen).
