Ik schrijf even een vervolg op het verslag van Joost van onze dag in Byblos, want die dag was nog niet voorbij toen we terugkwamen. We gingen namelijk nog met 16 mensen stappen, want als je dan toch in Libanon bent kun je eigenlijk Downtown-Beiroet-by-night niet missen. We gingen met twee volgepropte taxis (elk met 8 mensen) op weg naar het bruisende uitgaansleven in het centrum. We liepen een eindje voor ons uit, op zoek naar een geschikte tent waar je kon dansen.
Saillant detail was dat er overal mannetjes probeerden rozen te slijten aan verliefde stelletjes. Ik liep gezellig naast onze Musica-Willem, toen er ook een man onze kant op kwam en aan Willem vroeg of hij geen flower wilde kopen voor zijn lady, waarop Willem superdroog doch gedecideerd antwoordde: “No, I don’t like her”. Je zou zeggen dat dat duidelijke taal was, maar dit antwoord had meneer waarschijnlijk niet in zijn vocabulaire zitten, want het hielp niet.

Na nog wat vijven en zessen kwamen we terecht op de bovenverdieping van een restaurant, waar heel jong Beiroet bijeengekomen leek te zijn. Bloedmooie vrouwen (vrouwtjes klinkt wat denigrerend, maar ze waren allemaal twee koppen kleiner dan wij), allemaal tiptop in de make-up en superchique gekleed. Als buitenstaande man moest je trouwens niet denken dat je wellicht een avance kon maken, want elke vrouw werd geflankeerd door een man die je maar liever niet tegen je wilde krijgen. De vrouwen dansten ook alleen maar recht voor hun eigen man, of met elkaar. Maar als ze dansten konden wij er onze ogen niet vanaf houden, het waren echt van die duizend-en-een-nacht danseressen met hun zwoele heupbewegingen.

Daar konden wij nog een puntje aan zuigen met onze hollandse lijven. We deden wel goed ons best (het moet gezegd worden dat wij zelfs als eerste begonnen met dansen, waarna er velen volgden). Maar wij waren toch echt te lomp, te oud en te groot om rimpelloos te kunnen mergen met de Libanezen. De grote uitzondering hierop vormde onze Britt (zoals jullie inmiddels weten: zij is ongeveer half zo oud als de jongsten van ons, en is hoogblond). Zoals Brad Pitt zich mengt in een menigte gillende meisjes, zo lokte Bad Britt met haar goddelijke uitstraling alle Libanezen naar zich toe. Wij hadden de avond van ons leven, want wij konden schaamteloos toekijken hoe Britt als een helwitte toorts waar de vliegen op af stroomden de ene Libanees na de andere om haar vinger wond, die haar bovendien allemaal een drankje aanboden. Wij kregen telkens een update van haar score “gratis shotjes!”.

Een goede tweede was Karin, die ingepakt werd door een tweeling. Om de beurt dansten ze om haar heen, waarbij Karin telkens devoot de ogen neersloeg, maar dat werkte ogenschijnlijk averrechts. Uiteindelijk stelde de een haar voor om met hem naar een hotel te gaan, maar de toevoeging “my brother prefers to watch” schrok Karin toch wel zodanig af dat ze maar liever niet op zijn uitnodiging inging. Ook Mieke had wat sjans met een Libanees, want Mieke kan heel goed dansen en dat sorteerde wel effect. De rest van ons moest het voornamelijk met elkaar doen, maar dat was ook erg leuk. Helaas heeft alleen onze held Marisa foto’s gemaakt, al zijn het er maar twee: eentje van Mieke’s dans, en eentje van mezelf in sleezy pose met Willem, die me best wel weer een heel klein beetje leuk vond. Van Britt hebben we wel een foto van later tijdstip (de hotel-lobby), waarop toch duidelijk te zien is dat iedereen haar adoreert, wat ook geen wonder is, want kijk zelf maar:
Rond 1 uur hadden de eersten het wel gezien, en bij inventarisatie bleek dat iedereen eigenlijk wel weer terug naar het hotel wilde. Deze boodschap moesten we alleen nog aan Britt zien over te brengen. “Britt, we gaan terug naar het hotel”. “Néé toch? Allemaal? Ik óók?”. Toen we onze jassen aandeden in de hal verscheen ze met de Libanees die apetrots als alfa-male naast zijn trofee stond, genietend van zijn overwinning. Tja, wat nu. De verlossende woorden kwamen van Rob, die heel Libanees-macho voor alfa-male ging staan, en met lage stem sprak: “She’s coming with us”. Ja, toen was het natuurlijk einde verhaal.

Na de pauze in de repetitie deed Joost iets dat bij sommigen de fantasie wakker maakte. Joost (zie archieffoto hiernaast) wilde nog een paar foto’s van de groep maken en was op een stoel tegen een stalen zuil aan gaan staan, en stond te wachten tot de groep netjes zat na het omzetten van de stoelen omdat we tegen de zon in keken.
“Ben je aan het paaldansen, Joost?” Gelijk alle aandacht weg bij Rob. Met een paar wulpse bewegingen van het toch al niet meer zo jonge onderlijf kreeg Joost nog meer lachers op zijn hand (of moet ik hier achterkantje schrijven?). Hoorden we daar gejoel en geschreeuw? “We want more, we want more!” Nou dan ben je bij Joost niet op het verkeerde adres, al meenden sommigen later dat ze dat nooit achter hem gezocht hadden. In een heel fijnzinnige en absoluut niet obscene beweging, nam hij een klein stukje katoen en tilde dit even, maar dan ook maar heel even beste lezer, omhoog zodat er een minuscuul stukje huid voor de nog steeds joelende kijkers zichtbaar werd. De Kristallen zaal werd bijna afgebroken, gewaardeerde lezers, en het was duidelijk te zien dat zelfs Joost zo een reactie niet had verwacht. Hij bloosde, waarmee hij enkele van de dames nog meer voor zich in nam. En misschien ook wel enige heren, maar die lieten dat niet heel direct blijken. [Aanvulling van een graag anoniem blijvende dame: hoe beeldend hij het ook beschrijft, beste lezer, de werkelijkheid benadert hij nog lang niet. Dat desbetreffende stukje katoen was wit – wat zweept onze fantasie nou hoger op dan een ouderwets katoenen wit hemd – en Joost vergeet helemaal zijn letterlijke zwierdans om de paal heen te vermelden, met één arm bevallig los, die bij ons alle stoppen deed doorslaan].

Uiteindelijk gelukte het Rob de groep weer in het gareel te krijgen en werd er nog even goed en verdiepend gerepeteerd aan het werk van Schnittke en Mendelssohn. (In het filmpje hierboven oefenen de tenoren – vierstemmig! – hun aandeel in de ‘val’ in het derde deel van Schnittke).
Mij viel daar vooral bij op dat we bepaalde stukjes echt verbeterden en ook vond ik de beide kwartetten van een Kristallen schoonheid. Misschien kwam dat ook een beetje door het heerlijke zonlicht dat door de net gewassen ruiten naar binnen straalde. (De ruitenwasser – uit de Filippijnen had hij mij verteld- controleerde steeds met een kritisch oog zijn gewassen ruit op achtergebleven vlekjes.)

Toen was het vlug even lunchen en de bus in naar Byblos. Onderweg zagen we dat langs de kust alles wordt volgebouwd en dat er weinig over is gebleven van de Libanese Cote d’ Azur. Veel bebouwing lieve lezer, daar moesten we het mee doen. En dat tegen een bewolkte achtergrond. Niet dat we er veel aandacht voor hadden. Rob wilde dat we nog wat extra’s zouden instuderen voor het slotfeest, na het concert: Fragile en Trickle trickle. Heeft u dat wel eens geprobeerd, beste lezer, slalommend bladmuziek bestuderen, met stijgingen en dalingen van soms wel 30% en met diepe afgronden aan uw zijde. Ik kan het u aanbevelen.

Uiteindelijk toch nog heel in Byblos aangekomen. Daar bezochten we nog net voor de bui losbrak het oude Byblos, de oudste stad van de wereld, zei iemand die het ook weer van iemand had gehoord, die het weer ergens had gelezen, etc.

Ik durf te wedden dat wanneer we later weer eens bijeen komen en tegen elkaar zeggen: Weet je nog toen in Byblos, dat leuke restaurant met al dat glas en die stortbuien waar we lekker niks van merkten. “Kijk daar gaat Marieke in haar rolstoel: Die zijn te laat!”