De dansers
De dansers van Introdans zijn een soort magische wezens voor ons. De eerste keer dat we ze zagen was bij de repetitie die we mochten bijwonen (zie deze pagina), en toen zagen ze er nog uit als een groepje middelbare scholieren in gymkleren, maar betoverden ze ons al met hun ritmische bewegingen en hoge sprongen.
Ook nu hebben ze nog zo lang mogelijk hun joggingbroeken aan, als ze langzaam binnendruppelen voor hun warming up terwijl wij onze soundcheck staan te doen, maar dan zijn hun gezichten al wit geschminkt. De danseressen hebben hun witte mutsjes al op het hoofd, met de bungelende lange 'tresses' (de haarlokken, waar de eerste tekst van het stuk over gaat) aan weerszijden van hun hoofd.
Onherkenbaar als clowns buigen ze zich moeiteloos in de meest ongemakkelijk ogende houdingen, ons nonchalant gadeslaand. Dit zijn ze nou, de topdansers van Introdans, die uit de hele wereld komen (lees de CVtjes maar uit het programmaboekje, zie aanklikbaar plaatje hiernaast). En ze dansen zestien voorstellingen lang met ons, de zangers van Musica Vocale, uit Wageningen!
Als wij klaar zijn met onze soundcheck en gaan eten (zo rond 7 uur), dan zijn de dansers klaar met stretchen en gaan zij een degelijke warming-up doen. Wij mochten daar een keer speciaal bij aanwezig zijn (zei Joanne). Ik ben zelf niet geweest, want ik had blijkbaar een zodanig levendige eet-tafel dat ik het helemaal vergeten ben, maar sommige anderen hebben daar wel mooie foto's van gemaakt (de foto's hieronder zijn van Willem):
Tijdens de voorstelling is de metarmorfose van de dansers compleet, als ze zich helemaal in hun kostuums hebben gehesen. Dan ogen ze niet meer als scholieren, maar blijken het inderdaad topdansers die er in alle opzichten professioneel uitzien.
Die kleding is trouwens nog een verhaal apart, want voor iedere voorstelling is er een regiment zwarte kisten van Introdans verscheept en uitgeladen waarin alle kleding heel zorgvuldig is opgeborgen. Alle kostuums hangen op volgorde van naam (klik de foto's hieronder maar aan: overal hangt een briefje op). De kisten laten zich zodanig openen dat het ineens kasten worden, dat is heel handig. De danseressen dragen een soort heel dun ondergoed, waardoor de kleding die ze daaroverheen dragen tijdens het dansen zo goed mogelijk blijft zitten.
Er zijn twee dames die de kleding die erin zit beheren, wassen en zo nodig herstellen. In de bijlage die bij de Gelderlander zat (zie hier, p. 15) worden deze dames geinterviewd. Het leukste wat ze zeggen is dit: als er soms twee voorstellingen zo snel op elkaar zijn dat er geen tijd is om bezwete kleding te wassen, dan benevelen ze de kleding met wodka. Weg luchtje. Wat een wereldtip! (Overigens lijkt dit niet overbodige luxe, dat wassen, want de dansers zweten als otters na de voorstelling. Het zweet druipt echt van hun gezichten en lijven, dwars door de schmink heen).
Ik vraag aan een van de twee dames waar ze die mooie galajurken vandaan hebben (van het stuk CelebrAge na de pauze): die komen kant en klaar van een ontwerper uit Brazilië, zegt ze. "Nou ja, wij moeten ze daarna natuurlijk nog geschikt maken om in te kunnen dansen". Ook de haarlokken van de danseressen staan onder hun beheer. Ik hoor de ene dame na de voorstelling de bosjes haar tellen of ze er wel twaalf terug heeft gekregen. (Zie de foto hier rechts: dat zijn 5 setjes).
Maar zo ongenaakbaar als ze in het begin leken zijn de dansers toch niet, blijkt later, als we al wat meer aan elkaar gewend zijn. Om te beginnen geven ze aan dat ze het erg leuk vinden om ons erbij te hebben: ze vinden Noces het gaafste deel van de voorstelling, juist omdat het écht live is met ons, en nooit precies hetzelfde als de vorige keer (dit heb ik van Frans, die in de rookzone natuurlijk nog veel nauwere banden aan kan gaan dan wij gewone stervelingen, want menige danser - en danseres - steekt graag een sigaretje op, zie bv. foto hiernaast van het 'rookhok').
Onze bas Arjan is niet te bescheten om even met een danser een stukje partituur door te nemen (zie foto hieronder). Die danser beweerde overigens dat hij de muziek ook wel eens gezongen had. Wat ook leuk is: wij zien in een van de latere voorstellingen dat de dansers foto's en filmpjes van ons nemen - van óns! Wij niet alleen van hen, maar zij ook van ons! Wij vinden hen helden, maar zij vinden ons misschien ook wel helden. Wat fijn, zoiets, nietwaar. En het allermooiste hoorden wij na de voorstelling in Zwolle, de laatste van de dertien 'gewone' voorstellingen, waarna wij alleen nog drie 'speciale' voorstellingen gaan doen, terwijl de dansers nóg wel dertien keer Vier40 gaan doen, maar dan met een bandopname. "We will miss you so much", zegt een danser, "it will be so boring without you!". (Oooh, danser. It will ook be so boring without you too, straks, als dit allemaal weer voorbij is).
Hiernaast Arjen en Janet met
een danseres. Janet draagt
het shirtje dat wij allemaal
gekregen hebben in een 'goodie
bag' bij de première (háár past
het wél!).
