Maaltijden
Van tevoren hadden wij misschien gedacht dat het harde artiestenleven straks wel van ons gezicht af te lezen zou zijn: zestien voorstellingen, dag in dag uit, 's middags al aanwezig, urenlang voorbereiden, optreden, reizen. Met ingevallen wangetjes zouden ze ons thuis weer ontvangen, waarschijnlijk.
Nou, dat valt alleszins mee. Tijdens de toernee is er in ieder theater voor ons een maaltijd in de artiestenfoyer. Ik heb begrepen van Joanne en Sophie dat ze een budget en een aantal personen afspreken met de theaters, die dat vervolgens zelf invullen. Vaak is het een buffet, waarbij je langs loopt en zelf je eten opschept, of er staat iemand klaar die jouw bord voor je vult. (Foto links: Nijmegen; foto rechts: Stopera Amsterdam, Eindhoven).
De kwaliteit is heel erg wisselend, de ene keer is het erg lekker en gevarieerd, met salades en bijgerechten, de andere keer is het een eenvoudige, om niet te zeggen smakeloze hap (we hebben heel vaak lasagne gegeten). Bijna altijd is het lekker vet, en kan je meerdere keren opscheppen, en laat je je voornemen om toch eens wat af te vallen maar weer varen. "We gaan voor de 90 kilo", hoor ik sommige mannen achter mij in de rij verzuchten als ze het zoveelste rijkelijk uitgestalde buffet naderen. Het is overigens erg belangrijk dat je je voor en niet achter de slagwerkers begeeft, want als die geweest zijn zijn de lekkerste schalen leeg, zo heb ik me althans laten vertellen door ervaringsdeskundigen.
Er zijn ook mensen met dieetwensen, waar op wisselende wijze rekening mee wordt gehouden. Als je allergisch bent voor melk heb je de ene keer pech (dan is er geen alternatief en kun je dus alleen droge rijst eten of zo) en de andere keer is er speciaal voor jou een lactosevrij gerecht gemaakt. Ook de vegetariers worden soms een beetje ondergeschoven, en andere keren krijgen ze een vorstelijk alternatief bord. Zoutlozen hebben we ook onder ons, hoewel die af en toe niet schromen om hun zoutloze maaltijd op te luisteren met geraspte kaas of hartige champignons.
Enschede
Utrecht
Den Haag
Een speciale vermelding verdient Apeldoorn, hoewel ik daar geen foto's van heb. Daar stonden bejaarde vrijwilligers klaar om ons te helpen opscheppen (was het daar geen stamppottenbuffet?), en dat niet alleen, ze kwamen ook nog een praatje maken terwijl je zat te eten. Of je wel genoeg had, of het wel lekker was, of je nog iets nodig had. Ze kenden artiesten die vaker kwamen bij naam en begroetten hen hartelijk. Na de maaltijd stonden ze achter de bar om ons van koffie en andere drankjes te voorzien.
De dansers eten meestal niet tegelijk met ons, want als wij eten hebben zij warming-up. Van de dansers zou je misschien denken dat zij amper eten, want ze zijn zo dun, en dan ga je toch niet van die vette happen naar binnen werken. Maar dat is helemaal niet waar. Wij kijken vermakelijk toe hoe ze bij het buffet in Den Bosch (het beste eten wat we tijdens de hele tournee gehad hebben) gulzig borden vol laden, tien minuten voor aanvang van de voorstelling! Ik kan me niet voorstellen dat ze zich zo kort van tevoren nog zo volproppen, waarschijnlijk zetten ze het ergens neer om het achteraf nog op te eten, maar het ziet er wel grappig uit.
Op de foto links zie je ons in het zwart voorbijlopen, dit is letterlijk het moment dat wij opgaan omdat de voorstelling begint. Dat is dus ook het moment dat die dansers op moeten. Maar eten is belangrijker!
De artiestenfoyers, waar we meestal eten, zijn overigens weer een belevenis op zichzelf. Zoals ook al bij 'backstage' beschreven, ziet het er in ieder theater weer anders uit. De ene artiestenfoyer is klein en cosy, de andere juist ruim en modern, of uitgerust met loungehoeken en dergelijke.
Artiestenfoyer Stadsschouwburg Amsterdam (met uitzicht op het Leidseplein)
Utrecht, koffiebar (links aan tafel zitten dansers, middenachter slagwerkers)
Koffiebar Zwolle
Loungen in Zwolle
Foyer in Enschede
Dansers op trap, Utrecht
We zijn niet altijd de enigen die maaltijden genieten in de artiestenfoyers. Je hebt ook nog de kleine zaal, en daar is meestal ook een voorstelling. Aangezien wij geen doorgewinterde artiesten zijn, hebben wij dat niet altijd door. Zo zaten we op een gegeven moment in de foyer met Paul de Munnik en Maarten van Roozendaal, die een paella-maaltijd zaten te eten. Toen ze klaar waren brachten ze ons de schalen die ze over hadden, met een aanbeveling erbij dat dat erg lekker was. Ik dacht wel bij mezelf: Goh, waar ken ik die koppen toch van. Maar pas na afloop, toen anderen me het vertelden, viel het kwartje. Ook stond ik op een dag op de gang oog in oog met Hans Dorresteijn, wat ik me pas later realiseerde.
Op de foto hier links (die ik toevallig had genomen) zie je als je heel goed inzoomt dat Maarten van Roozendaal en Paul de Munnik inderdaad in de hoek achterin aan tafel zitten, in Eindhoven. Rechts hun affiche, die ik nadien natuurlijk wel overal zag hangen. En ook de voorkant van het Volkskrant Magazine van dat weekend, waarin een interview met Maarten van Roozendaal stond. Niet dat hij ONS noemde, hoor ;-)
Het was erg gezellig, iedere keer, dat eten. Goeie teambuilding, zullen we maar zeggen. Ondanks (of dankzij?) het gewordfeud de hele tijd!
