Oktober: Op tournee
Na de première en reprise-voorstellingen in Arnhem gaan we op toernee. We hebben een overvol programma. Zestien voorstellingen, het hele land door. In totaal dertien keer met Vier40 (zie aanklikbaar overzicht hiernaast); daarnaast nog op 4 en 5 november in Den Haag een heel Stravinsky-programma waarin Noces wordt gecombineerd met Le sacre du printemps met het Gelders Orkest (met dans uiteraard), en tenslotte nog het Balletgala op 17 november in de Stopera in Amsterdam, waarbij Noces het sluitstuk is.
Je zou denken: dan heb je het toch na een paar keer wel gezien? Maar dat is niet zo. We worden wel moe, want het blijft een aanslag op ons dagritme (ook qua werk en privé-leven), maar we ervaren dat het iedere keer weer anders is. De schouwburgen zijn heel verschillend van sfeer (al heb je overal een podium en coulissen en herken je de afgeplakte snoeren en vloerlopers die Introdans altijd precies op dezelfde manier neerlegt). De voorstelling is telkens anders, we doen het nooit precies hetzelfde.
Het applaus is ook niet altijd gelijk, de ene keer is het uitbundiger dan de andere. Er gaat ook altijd wel iéts mis, of het nou een vergeten solisteninzet is of een te vroege koorinzet, of dat we het in een relatief snel of juist langzaam tempo doen. Uiteraard gaat het hier om gemiezer in de marge, want het publiek zal het amper waarnemen, maar wÃj hebben het er zeker nog een paar uur over.
Naarmate de toernee langer duurt, wordt dat gevoel alleen maar sterker: dat geen twee voorstelling hetzelfde zijn. Dat we ook nu al weten dat het geen enkele keer 'saai' of 'routine' zal worden. Daar komt bovendien nog een heel ander gevoel bij, namelijk het angstige vermoeden dat het ook ooit weer een keer afgelopen zal zijn. Eerst denken we: Six down, ten to go, en dan voelen we ons al heel wat. Maar als het Twelve down, four to go wordt, dan is het ineens een ander verhaal. Help! Nog maar vier te gaan! Is er nog leven na Introdans?
De laatste drie voorstellingen, in november, zijn anders dan de andere die allemaal in oktober vallen. Op 4 en 5 november zingen we in Den Haag, in het kader van Holland Dance Events. Dan wordt Noces gecombineerd met de Sacre du printemps. Daarvoor wordt ook het hele Gelders Orkest de bak in gehaald, want die verzorgen nu de live muziek. Wij mogen de tweede helft in de zaal zitten, en dat is een geweldige belevenis. Sacre is werkelijk een fantastisch ballet, het overtreft echt al onze verwachtingen. Volgens Introdans hebben ze nog nooit zoveel musici bij elkaar gehad.
Veel mensen blijven de tweede avond (ik niet, ik was er de eerste avond) en rijden dan mee terug met de dansersbus. Dat was een zwaar gemiste kans, naar het schijnt. Maarten Vermeulen vat de ervaringen als volgt samen:
De laatste voorstelling is in Amsterdam, tijdens het tweejaarlijkse Balletgala van Stichting Dansersfonds '79. Omdat dat de laatste keer is wijden we daar een aparte pagina aan (zie Laatste voorstelling).
Voor ieder aspect van de toernee (het reizen, de soundcheck, het eten, etcetera) heb ik ook pagina's gemaakt, zodat ik tenminste alle foto's kwijt kan die iedereen volop heeft gemaakt en die we natuurlijk voor het nageslacht willen bewaren. Voor de pianisten, de slagwerkers en de solisten en Rob heb ik nog een aparte pagina gemaakt (gebruik de navigatie in de linkerkantlijn). Verder verwijs ik graag naar het programmaboek (zie het plaatje rechts hiernaast - aanklikbaar) voor CV's en dergelijke. Niet iedereen (van het koor en van de slagwerkers) staat op de foto's, maar dat komt omdat deze foto's gemaakt zijn tijdens een repetitie-avond in Arnhem waarop niet iedereen aanwezig kon zijn.
Op aanraden van Rob en Maarten K. zijn Tanja en ik gebleven om het programma na de pauze te bewonderen. De muziek van Le sacre du printemps spreekt tot de verbeelding en qua expressie en harmonieën schurkt het aan Noces. Het Gelders Orkest was gelukkig helemaal onder het podium zodat de complete dansgroep over de dansvloer dwarrelde. Subtiele handbewegingen dan weer sierlijke draaien en verbazing uitbeelden van het afwijkende binnen de ontluikende lente. Een stuk waarbij door eenvoud en kracht de verbeelding wordt vertolkt. Verbluffend hoe orkest en dans elkaar vonden, terwijl we weten hoe weinig oefeningstijd beschikbaar was.Klappen met vooroordeel stimuleerde de zaal, maar de minutenlange staande ovatie was geheel op zijn plek. Ere die ere toekomt.Het orkest zat al in de bus en wij garandeerden onze terugreis met tijdig aanwezig te zijn want de pauze van douchen is kort. Niet goed wetende waar wie en hoe iedereen van de dansers in de bus plaatsnemen, gingen we voorlopig zitten. Vandaag was het officieuze afscheid van het programma met een klinkende finale op Nederlands dansgrond. Iedereen was opgelucht en gelijk bij vertrek nam Robin kort het woord. Champagne werd ontkurkt evenals witte wijn en rode wijn. Voor de doorreizigers onder ons was fris de laatste optie. Chips kaaskoekjes noten, tijdens een moment van ontladen, waarbij iedereen vol en zelfvoldaan was. Op deze terugreis dus geen dieet, discipline, maar uitbundigheid van een bonte groep mensen, waarbij iedereen lekker deelnam aan het compacte feestje. Helaas voor degenen onder jullie die op dit tijdstip al thuiswaren, het was geweldig je weet niet wat je gemist hebt. Keurig netjes bij het station werden we afgezet, waarna het voor ons gelukkig slechts een paar honderd meter was.
