17 nov: Laatste voorstelling
De laatste voorstelling is een bijzondere, in het Muziektheater in Amsterdam. Het is het 16e Balletgala van de Stichting Dansersfonds '79, een tweejaarlijkse happening waarbij diverse grote balletgezelschappen acte de présence geven, opgericht door Han Ebbelaar en Alexandra Radius Het balletgala is dit jaar opgedragen aan Ton Wiggers, vanwege het 40-jarig jubileum van Introdans.
Om die reden verzorgt Introdans de uitsmijter van de avond, en dat doen ze met Noces. En daarom zijn wij ook van de partij. We vinden het een hele eer dat Introdans graag juist met ons wil pronken. De koningin is er ook weer, want zij komt iedere keer naar het Balletgala. (De foto's met de koningin erop (links met Alexandra Radius en Han Ebbelaar, en rechts met Ton Wiggers) zijn afkomstig van de site van Antoinette Mooy).
Wij moeten al 's middags om 3 uur aanwezig zijn, omdat de generale repetities in omgekeerde volgorde zijn: degene die als laatste optreedt, doet als eerste de generale repetitie. Op die manier kan degene die als eerste optreedt direct weer het toneel op na de generale, en dat scheelt een keer changeren. Wij hebben ons allemaal een ongeluk gehaast om op tijd bij de bus te kunnen zijn (van werken kwam vandaag niet veel). De bus vertrok al om 13:15 (Arnhem) / 13:45 (Wageningen).
Het betekent wel dat wij maar moeten hopen dat ze 's avonds om half 11 nog weten hoe ze ook al weer 's middags om 3 uur onze microfoons en onze koorbanken hadden neergezet. Onze hele opstelling is op grote verrijdbare karren geplaatst die in hun geheel aan de kant en naar achteren worden gereden, schijnt. In elk geval is het goed gegaan, we hebben althans geen rare dingen gemerkt.
Wij hebben dus een lange dag. Maar dat geeft niet, het is onze laatste voorstelling, dus hij kan ons niet lang genoeg duren. Iedereen is er trouwens, wat heel bijzonder is, want elke andere voorstelling waren er altijd wel een paar afwezigen. Niemand wil dit laatste feestje missen.
We repeteren nog even, samen met de dansers, en omdat het doek niet naar beneden is gegaan kunnen wij eindelijk eens wat zien. Bovendien zijn de dansers deze keer nog niet geschminkt, want dat zou wel erg vroeg zijn, en zien wij voor de verandering hun gezichten. Dat ziet er totaal anders uit! (Je moet de foto's wel even aanklikken om het uberhaupt te zien).
Er is ook erg veel aandacht voor het buigen, dat moet uitgebreid gerepeteerd worden. Het is het weer anders dan bij de andere voorstellingen, omdat er weer meer mensen naar voren gaan komen om te buigen. Ze zijn er een heel tijdje mee bezig, wat ons de gelegenheid geeft iedereen nog eens fijn te bestuderen en te begluren. De middelste foto hieronder geeft overigens goed weer wat wij als koor eigenlijk zien van het publiek tijdens de voorstelling: Niets.
Ook grappig: Ana grijpt haar kans (zie foto hier rechts) om een foto van óns te maken, terwijl ze midden op het podium staat na de geoefende buiging. (Ik heb haar nog gevraagd of ik die foto mocht hebben die zij op dat moment maakt, maar tot op heden heb ik 'm nog niet gekregen).
Wij krijgen nog een speciaal toespraakje van Han Ebbelaar, en van de toneelmeester van Introdans, Eric van Nuland, en nog weer een extra bedankje van Roel Voorintholt. Als kadootje krijgen wij van Introdans allemaal een DVD met daarop onze eigen premièrevoorstelling, en een jubileumboek. Het is duidelijk dat niet alleen wij zelf heel blij zijn met deze Noces-voorstellingen, maar ook de mensen van Introdans. Dat is fijn om te horen. Onze voorzitter Laura grijpt ook nog het woord, om eindelijk ook de kans te hebben als Musica Vocale een dankwoord uit te spreken. Minke had 'baboeshka'-sleutelhangers gevonden, heeft er kaartjes aan gemaakt, en Laura heeft er nog een CD bijgemaakt met 'the best of' Musica Vocale (en ONK, maar een kniesoor die daar op let). Ze deelt ze uit aan Roel Voorintholt c.q. Introdans en aan de dansers. Die reageren verheugd en vriendelijk.
Eric van Nuland (naast Rob) spreekt zijn waardering over ons uit.
Roel Voorintholt doet er nog eens een schepje bovenop.
Laura bedankt Roel Voorintholt namens Musica Vocale.
Laura en Minke delen onze
bedankjes uit aan de dansers.
Huisvlijt van Minke.
Hele schattige baboeshkaa(r)tjes.
Als de repetitie is afgelopen, begint het lange wachten. In de krochten van het muziektheater is op zich voldoende te beleven. Overal struinen dansers van allerlei gezelschappen rond op de gangen, overal staan kisten en koffers van het orkest (Karin zegt dat ze later wel in zo'n contrabaskoffer begraven wil worden. We beredeneren dat je dan het best omgekeerd erin kunt gaan liggen, met je voeten in het smalle gedeelte, anders zal het waarschijnlijk niet passen).
De kinderen van het ballet van het koninklijk conservatorium Den Haag zijn ook druk bezig op de gang. Als ik langs ze loop en vraag of ik een foto van ze mag maken, springen ze meteen in een tableau. Overigens merken we later dat er twee leeftijdsgroepen kinderen zijn, die van een jaar of 7 en die van een jaar of 12. Hiernaast zien we waarschijnlijk de oudste kinderen poseren.
Wij worden ontzettend geinspireerd door de sierlijke, soepele bewegingen van de kinderen (en overige dansers). Dit leidt tot levendige taferelen achter de schermen, wat er echt geweldig uitziet, hoewel wij ook tot onze spijt moeten toegeven dat wij niet zo soepel zijn als in onze verbeelding.
Franka lift Karin, zie toch hoe elegant zij haar arm strekt!
Zo'n spagaat in de lucht lijkt heel makkelijk maar dat valt enigszins tegen.
Marisa praat gewoon door terwijl ze achteloos haar been strekt. Natuurtalent!
Janet laat de kans niet voorbij gaan zich door échte dansers (en Arjen) te laten liften!
Het eten is deze keer met een dinerbon, waarvoor we in een soort kantine een maaltijd kunnen krijgen. Voor de vleeseters is het lekker (rijst met rendang), maar de vegetariers hebben deze keer gewoon pech (hetzelfde zonder rendang).
Daarna mogen wij de zaal in, tot aan de pauze. En dat is me toch een zaal! De meiden van Artez laten zich er graag fotograferen, en wij zelf ook. Overigens, hebben we al ooit de Artez-conservatoriumleden bedankt voor hun bijdragen? (Hier rechts staan ze: Justine, Eva, Nadya, Lieke en Valentine). Niet alleen muzikaal maar ook in esthetisch opzicht hebben zij ons koorgemiddelde natuurlijk zwaar omhooggetrokken. Hulde! En dat geldt ook voor de mannen: Dennis, Silencio en Mark. Heel fijn dat jullie meezongen!
Als we trouwens net een beetje over de schouwburg-gangen en de publieksfoyer lopen te flaneren, gaat er ineens een energie-golfje door het publiek heen: Beatrix komt langs! Zelf heb ik het zo druk met andere dingen dat ik integraal langs haar heen ben gelopen, maar gelukkig was Joost wat alerter. De koningin gaat altijd naar het Balletgala, en dus zag ze ons voor de tweede keer. Nu maar hopen dat ze het mooi vond. Als ze later de zaal betreedt, gaat iedereen voor haar staan en klappen (zie foto hieronder, rechtsbeneden). Joop van den Ende was er ook bij, en vast nog wel meer mensen die we hadden moeten kennen.
De hele hal voelt de aanwezigheid
van de koningin
Daar loopt ze! Deze keer heeft ze
wél een jas aan, die iemand
mag aannemen.
Karin, Franka, Sjoukje, Saskia
Wij mogen voor de pauze in de zaal zitten.
De koningin loopt naar haar stoel, in het midden van de foto.
Daarna begint de voorstelling. Die bestaat uit een aantal onderdelen, waarvan wij sommige boeiender vinden dan andere, hoewel ook daarover de meningen weer verdeeld zijn. De kinderen zien er heel schattig uit, wat natuurlijk precies de bedoeling is (zie foto rechts, vanaf de plaats waar ik zat). Zij dansen op 'evergreens', gespeeld door Holland Symfonia. Het beste onderdeel schijnt 'Don Quichot' te zijn, maar dat komt na de pauze, en dat zien wij dus niet meer. Er treedt ook nog een keer een live pianiste op, links van het podium op een vleugel, met een stuk van Beethoven. Maar de meeste van de dansen zijn op muziek van een band.
Na de pauze zingen wij als allerlaatsten (pas om half 11!) onze laatste voorstelling van het stuk dat we nu zo goed kennen. Het gaat erg goed, we kunnen het zingen van haver tot gort, en we hebben ook heel veel inspiratie om het vandaag extra mooi te doen. Na afloop is er een uitbundig applaus, dat wij voor de laatste keer in ontvangst nemen.
We vallen elkaar om de hals, we spreken uit hoezeer we elkaar en deze voorstellingen zullen missen, en dan is het echt afgelopen. We gaan weer in de bus, die ons diep in de nacht weer thuis brengt. Het avontuur is tot een einde gekomen, en we zien er met zeer veel voldoening op terug!
