Vlak voor het begint
Het mooiste moment van de voorstelling is misschien wel dat moment vlak voor aanvang. Zeker bij de eerste voorstellingen was dit ook het spannendste moment. Je hebt je eindeloos voorbereid, en daar sta je dan op het podium met gesloten doek. Je hoort het publiek, en je weet dat het nu zover is. Je kunt niets meer doen, als je iets nog had willen oefenen ben je nu te laat. Maar je bent ook vol positieve verwachting, want alles is nog mogelijk, het wordt vast een fantastische voorstelling. Misschien wordt deze voorstelling wel de mooiste van allemaal. Waarom niet? Alles kan.
Die magie houdt soms minutenlang aan, zeker als er sprake is van enig uitstel vanwege drukte bij de kassa of zo. We zitten daar maar op het podium, we kunnen niet weg, we kunnen ook nog niet beginnen. Bij de latere voorstellingen is de spanning een stuk minder, omdat je al min of meer weet wat er gaat komen, maar helemaal weg is het nooit. Wat zou er allemaal gaan gebeuren? Wat zullen we merken, wat zal er langs ons heen gaan, wat zullen we overdragen? Hoe zal het publiek zijn, hoe zullen ze reageren?
Iedere avond begint met de mantra van een stem uit de luidsprekers: "Hartelijk welkom bij de voorstelling van Introdans. Wij maken u erop attent dat het maken van foto's, video's en geluidsopnamen niet is toegestaan. Tevens verzoeken wij u uw mobiele telefoon uit te schakelen. Wij wensen u een prettige voorstelling." Daarna gaat het doek omhoog. Wij staan in het pikkedonker, ook in de zaal is het donker. Ergens vanuit de zaal klinkt een hoge toon uit een luidspreker (het is een valse hoge fis, waar onze sopraan straks een zuivere e op moet inzetten, heel lastig!). In de prelude van deze hoge toon, die herhaaldelijk klinkt, slepen enkele dansers elk een bank tergend langzaam naar de kant. Soms schuren de banken klaaglijk over de vloer, soms niet. Altijd weer vragen wij ons inwendig af: gaan ze vandaag wel of niet piepen?
De danseressen staan als zwanen (voor ons) rechts in de coulissen met hun tulen jurkjes en kuise mutsjes, het moment afwachtend waarop ze het podium op moeten gaan. Altijd kucht er even een. Wegens verkoudheid, of van het roken, we weten het niet. In de zaal wordt ook gehoest, soms meer dan anders. (Of misschien is dat slechts onze perceptie).
Langzaam wordt het wat lichter. De zwanendanseressen bewegen zich naar voren en beginnen met de krachtige heupbewegingen die ze al stampvoetend maken. Naar voren, en dan naar ons toe. We tellen tot zes. Rob heft zijn handen en kijkt ons aan. Op zijn teken slingert de sopraansolist haar hoge toon eruit, worden de piano's aangeslagen, en beginnen na nog een bladzijde ook wij. Ineens gaat er een warm licht recht boven ons aan, en worden wij ontdekt door het publiek, dat nog geen weet had van ons bestaan. (Ik heb vaak gehoord dat dat een wonderschoon moment is, zo'n "ooooh"-moment).
Rob is degene die onze ongebreidelde voorstelling van deze avond verandert in een werkelijkheid, deze werkelijkheid. Pas als wij inzetten is de avond begonnen, en zingen wij de voorstelling van vandaag. Dan is er niets meer te verwachten of te verlangen, maar gaat het zoals het gaat. Elke bladzijde die we omslaan is geweest, en we kunnen er niets meer aan veranderen. We kunnen alleen nog maar vooruit, er is geen andere route meer waarlangs deze avond had kunnen verlopen. Alles wat ons straks nog rest is napraten, evalueren, opgetogen of teleurgesteld zijn, en verlangen naar de volgende voorstelling. Kicken!
Hierboven staat een bonte verzameling 'vlak voor het begint'-momenten, allemaal prachtig, maar het toppunt was wel pianiste Ana. Zij vroeg mij werkelijk 10 minuten voordat de voorstelling begon (in Den Haag) of ik even een foto wilde maken van haar met de danseressen. Ze haalde de danseressen erbij (uit hun concentratie? - zou dan mijn zorg zijn, maar niet Ana's). Natuurlijk, reageerden zij spontaan, en drappeerden zich onmiddellijk om haar heen. Een prachtige foto! (Let ook op het been van die ene danser erachter).
